Saudade
Door: Oui depuis
Blijf op de hoogte en volg Jana
03 Oktober 2011 | Ierland, Leixlip
Wat ik op dit moment voel, kan ik enkel en alleen beschrijven met het Portugese woord 'saudade'. In deze context zou de beste vertaling waarschijnlijk 'heimwee' zijn, of misschien 'nostalgie'. Toch dekt dat de lading niet helemaal, zoals degenen onder jullie die Portugees spreken wel zullen weten. Alhoewel ik daar ook niet helemaal zeker van ben, omdat ik het zelf pas sinds kort echt begrijp, omdat het alleen kan worden begrepen als je het hebt gevoeld. Denk ik. 'Nostalgie' is te positief, 'heimwee' te negatief. 'Heimalgie' misschien.
Op de achtergrond klinkt 'Lisboa não é a cidade perfeita para mim' (Lissabon is niet de perfecte stad voor mij), fado van Deolinda.
Ik kijk naar foto's van mijn Erasmus-jaar in Portugal en het enige wat ik denk is 'deze tijd komt nooit weer om'. Ik weet wel dat ik meer dan een moment is geweest in dat geweldige jaar waarin ik me verschrikkelijk slecht voelde. Ik weet dat er diepe dalen zijn geweest. Maar dankzij die diepe dalen ben ik waar ik nu ben, ben ik wie ik nu ben. En dat is veel waard, want al met al ben ik zeker niet ontevreden over waar en wie ik nu ben. Bovendien waren er ook hoge toppen! Nu was ik gewoon graag weer even daar & toen. Gewoon me weer even zo voelen, me weer even dáár voelen: Lisboa ruiken, de sfeer proeven, weer even alles over me heen laten komen.
Weer even uitkijken naar Madeira, weer even port drinken in Porto, weer even een weekendje Coimbra, weer even in mijn kamer in Lissabon, weer even zoals het was met mijn huisgenoten in het begin, weer even naar de universiteit, weer even Portugees, weer even naar Bairro Alto, weer even naar Jamaica, weer even de liefde & het leven zoals het toen was, weer even op de stoelen zitten op Cais do Sodré, weer even de eerste keer dat Terreiro de Paço geen bouwwerf meer was, weer even Lissabon vanaf de Taag, weer even bezoek van iedereen die me lief is, weer even ALLES. Weer even Lissabon. Woorden schieten te kort. Saudade...
Soms heb je een gevoel dat je niet kunt plaatsen. Het knaagt aan je en is constant aanwezig op de achtergrond, maar het lukt je niet om het te benoemen. Totdat het daar ineens is. Ineens weet je het! Je wist al die tijd wel dat het bestond, maar eindelijk weet je het weer. Dát is het dus!
Saudade dói. Heimwee doet pijn.
Hopelijk kijk ik over twee jaar hetzelfde aan tegen nu als nu tegen toen.
Deolinda - Lisboa Não é Cidade Perfeita
http://letras.terra.com.br/deolinda/1336712/
Maar goed dat de tijd voorbij is gegaan
en de liefde die over is niet weg is.
Maar goed dat er altijd wel een fado is
die zegt wat het leven niet zegt.
Maar goed dat Lissabon niet
de perfecte stad is voor ons.
Maar goed dat er wel een steeg is
om de echo te geven aan wie geen stem heeft.
Net nog zag ik die gekke vrouw zingen,
daarboven, van dat raam.
Er zijn nachten dat de saudades me doen denken:
Op een dag sluit ik me bij haar aan.
Op een dag...
net als zij.
Maar goed dat ik nooit in staat was
het volgende straatje te vinden.
Maar goed dat de Taag lila is
en de vissen niet stoppen met lachen.
Maar goed dat jouw lichaam niet wil
beginnen aan de storm van de gedaagde.
Maar goed dat het lot deze tragische geschiedenis
zou willen, dat ben ik.
Maar goed dat ik de gekke vrouw alleen heb zien zingen.
daarboven, van dat raam.
Er zijn nachten dat de saudades me doen denken:
Op een dag sluit ik me bij haar aan.
Op een dag...
net als zij.
Op de achtergrond klinkt 'Lisboa não é a cidade perfeita para mim' (Lissabon is niet de perfecte stad voor mij), fado van Deolinda.
Ik kijk naar foto's van mijn Erasmus-jaar in Portugal en het enige wat ik denk is 'deze tijd komt nooit weer om'. Ik weet wel dat ik meer dan een moment is geweest in dat geweldige jaar waarin ik me verschrikkelijk slecht voelde. Ik weet dat er diepe dalen zijn geweest. Maar dankzij die diepe dalen ben ik waar ik nu ben, ben ik wie ik nu ben. En dat is veel waard, want al met al ben ik zeker niet ontevreden over waar en wie ik nu ben. Bovendien waren er ook hoge toppen! Nu was ik gewoon graag weer even daar & toen. Gewoon me weer even zo voelen, me weer even dáár voelen: Lisboa ruiken, de sfeer proeven, weer even alles over me heen laten komen.
Weer even uitkijken naar Madeira, weer even port drinken in Porto, weer even een weekendje Coimbra, weer even in mijn kamer in Lissabon, weer even zoals het was met mijn huisgenoten in het begin, weer even naar de universiteit, weer even Portugees, weer even naar Bairro Alto, weer even naar Jamaica, weer even de liefde & het leven zoals het toen was, weer even op de stoelen zitten op Cais do Sodré, weer even de eerste keer dat Terreiro de Paço geen bouwwerf meer was, weer even Lissabon vanaf de Taag, weer even bezoek van iedereen die me lief is, weer even ALLES. Weer even Lissabon. Woorden schieten te kort. Saudade...
Soms heb je een gevoel dat je niet kunt plaatsen. Het knaagt aan je en is constant aanwezig op de achtergrond, maar het lukt je niet om het te benoemen. Totdat het daar ineens is. Ineens weet je het! Je wist al die tijd wel dat het bestond, maar eindelijk weet je het weer. Dát is het dus!
Saudade dói. Heimwee doet pijn.
Hopelijk kijk ik over twee jaar hetzelfde aan tegen nu als nu tegen toen.
Deolinda - Lisboa Não é Cidade Perfeita
http://letras.terra.com.br/deolinda/1336712/
Maar goed dat de tijd voorbij is gegaan
en de liefde die over is niet weg is.
Maar goed dat er altijd wel een fado is
die zegt wat het leven niet zegt.
Maar goed dat Lissabon niet
de perfecte stad is voor ons.
Maar goed dat er wel een steeg is
om de echo te geven aan wie geen stem heeft.
Net nog zag ik die gekke vrouw zingen,
daarboven, van dat raam.
Er zijn nachten dat de saudades me doen denken:
Op een dag sluit ik me bij haar aan.
Op een dag...
net als zij.
Maar goed dat ik nooit in staat was
het volgende straatje te vinden.
Maar goed dat de Taag lila is
en de vissen niet stoppen met lachen.
Maar goed dat jouw lichaam niet wil
beginnen aan de storm van de gedaagde.
Maar goed dat het lot deze tragische geschiedenis
zou willen, dat ben ik.
Maar goed dat ik de gekke vrouw alleen heb zien zingen.
daarboven, van dat raam.
Er zijn nachten dat de saudades me doen denken:
Op een dag sluit ik me bij haar aan.
Op een dag...
net als zij.
-
03 Oktober 2011 - 22:27
Luc Van Der Schoot:
Jana,
uit jouw woorden spreekt zoveel gevoel dat ik er stil van word.
Aan het vervolg wil ik ook horen wat je met deze tekst doet.
Onlangs schreef mijn zus ook een verhaal over de laatste dagen van oma Lenie. Ook zo'n woordkeus waarbij mij het gevoel bekruipt dat HET leven in een boekvorm jou gegeven is. Ik ben je fan en eerste lezer (na Jana natuurlijk)
Luc -
04 Oktober 2011 - 10:22
Erica:
O Jana, wat schrijf je mooi.
Het roept bij gevoelens op van beschermen. Graag zou ik je nu even tegen mij aan willen drukken en je mijn eigen meisje willen troosten. Maar ja, klein ben je niet meer, wel groot en avontuurlijk. Daar horen wisselende stemmingen bij ofwel herinneringen aan/ naar vroeger.
Een schrale troost: alle tijden hebben hun bekoringen!.
Vroeger schreef je al mooie verhalen. Nu met nog meer emotie en een goede stijl. Ga eens kijken om hier verder mee te komen, als je wilt.
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx -
06 Oktober 2011 - 15:18
Marry:
Wat zou oma van der Schoot genieten van jouw literaire presentatie
Geweldig.
Lieve groet -
10 Oktober 2011 - 07:17
Edwin:
hoi jana hoe gaat het je nu zow in je leventje wandt hoor dat je weer verhuist bent jee maar zow ja laat het adres ff achter alltijd leuk voor een kaartje of zow gr edwin -
06 Maart 2012 - 10:13
Yvonne Van Der Ham:
Eindelijk in alle rust je verhaal gelezen.
Wat verwoord jij je gevoelens indrukwekkend Jana.
Heel prettig leesbaar.
Alle goeds in de liefde en in je leven Jana.
Yvonne -
26 Maart 2012 - 11:22
Luc Van Der Schoot:
Jana
wat ben jij zuinig op die gedachten die je uit kunt drukken
Dat wordt vast een mooi boek.
IK KIJK ER NAAR UI
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
